గజవదన

( దైనందిన ప్రత్యక్ష సంపాదకీయము – 31-08-2006)

శ్రీగణపతి జన్మకథలో నుండి వెల్లడయ్యే రెండవ ముఖ్యమైన సిద్ధాంతాన్ని మనం ఈ రోజు తెలుసుకుందాం.

శివుడు అంటే అపవిత్రతను నశింపజేసే పరమాత్మ రూపం. సాధారణలో సాధారణ మరియు నిరక్షరాస్య మనిషికూడా ఏదైనా అపవిత్రమైన లేదా ఘృణాస్పదమైన పరిస్థితిని గానీ సంఘటనను గానీ ప్రత్యక్షంగా చూసినప్పుడు లేదా విన్నప్పుడు సహజంగా "శివా! శివా!" అని అంటాడు. ఎందుకంటే భారతీయ సంస్కృతిలో, అనుభవాల ద్వారా ఒక విషయం మనకు సహజంగా నేర్పబడింది—ఏది అపవిత్రమో, దాన్ని నాశనం చేయగల దైవశక్తి శివుడే.

భారతదేశం అంతటా ప్రజలలో ఒక నమ్మకం బలంగా ఉంది—ఒక పురుషుడు ఒక స్త్రీపై అత్యాచారం చేసి శివుడి అభిషేకం చేసినా, ఆ పాపానికి అతనికి శిక్ష తప్పదు. అంతే కాదు, అలాంటి ఆరాధన చేసిన వారి సన్నిహితులు కూడా దురదృష్టాన్ని ఎదుర్కొంటారు. ఇంకా ఒక నమ్మకం — పదహారు సంవత్సరాల కన్నా తక్కువ వయసు గల పిల్లలను వేధించే వ్యక్తులకు శివుడు ఎప్పుడూ శాంతి, సంతృప్తి లేదా ఆరోగ్యం కలగనీయడు.

ఈ అన్ని సంప్రదాయ విశ్వాసాల ద్వారా స్పష్టమవుతుంది—శివుడు అంటే నిత్యం పావిత్ర్యాన్ని కాపాడే శక్తి, పాపాన్ని నిర్మూలించే పరమశక్తి.

 

అప్పుడే ప్రశ్న వస్తుంది—అలాంటి శివుడు, ఒక నిర్దోష బాలుడు అయిన వినాయకుడి తలను ఎలా నరికి వేయగలడు? అసాధ్యం! ఈ సంఘటన భౌతిక స్థాయిలో కాదు, ఒక అతి సూక్ష్మమైన ఆధ్యాత్మిక స్థాయిలో జరిగింది.


శివుడు "కర్పూరగౌర"—అంటే కర్పూరంలా తెల్లగా, అత్యంత పవిత్రంగా వర్ణించబడతాడు. కానీ అనేక రకాల సాధనలు, ఉపాసనలు వలన ఏర్పడిన మంత్రాలలో, శ్లోకాలలో మనుషుల అపవిత్ర భావనలు చేరడం మొదలయ్యింది.

ఈ మనిషి తయారు చేసిన మాయాబీజాలు—అంటే స్వార్థంతో కూడిన మంత్రాలు—శివునికి అసహ్యంగా

మారాయి. ద్రవ్యశక్తి అనగా భౌతికశక్తి — అది పార్వతీమాత యొక్క శక్తి వల్లే నానావిధమైన ఉపాసనలు, యజ్ఞాదిక క్రియాకర్మలు ఫలప్రదంగా అవుతాయి. కానీ, ఓ దశలో ఈ క్రియాకర్మలు, ఉపాసనలు — భక్తిపథం వదిలి ‘శివా’కి వ్యతిరేకంగా, అంటే అపవిత్ర ప్రయోజనాల కోసం ఉపయోగించబడే ప్రయత్నాలు మొదలయ్యాయి. పరమశివుని అసలైన తత్త్వానికి విరుద్ధంగా, ఈ యజ్ఞాలు, మంత్రాలు, ద్రవ్యపూజలు మాయా బీజాలతో కలుషితమయ్యాయి. అప్పుడు, సహజంగానే పరమశివుడు కోపంతో లేచి నిలబడ్డాడు. అవిచ్చిన్నమైన ఆధ్యాత్మిక మార్గాన్ని అపవిత్రం చేసే ఆ మాయాబీజాలను శివుడు తానే స్వయంగా కత్తిరించాడు. అది సాంబోధంగా, రూపకంగా చెప్పాలంటే ఆ మంత్రాల్లో, యజ్ఞాల్లో ఉండే అపవిత్ర బీజాక్షరాలను తొలగించి, ప్రతి ఉపాసనకు ముందు ‘ఓం’ (ప్రణవ) ని తప్పనిసరిగా చేశాడు. ఆ "ఓం" శబ్దమే బాలగణపతికి గజముఖంగా ప్రదానం చేయబడింది.


వేదాల్లో మొదట వినాయక గణాలను విఘ్నప్రదాలు, అడ్డంకులుగా పేర్కొన్నారు. కానీ బ్రహ్మణస్పతి అంటే గణపతికి మూలరూపంగా పేర్కొన్నది మాత్రం అత్యంత పవిత్రమైనదిగా ఉంది. ఈ రెండింటిలోని వ్యత్యాసం చూస్తే—ఇది అసలు వ్యత్యాసమే కాదు. అసలు సూత్రం ఏంటంటే, "ఓం" లేకుండా చెప్పబడే మంత్రాలు అశుద్ధంగా పరిగణించబడతాయి. బ్రహ్మణస్పతి అనే గణపతి, ఇలాంటి మంత్రాల అశుద్ధతను తొలగించే శక్తి.


ఓంకార చిహ్నం కూడా ఒక చారిత్రక ప్రస్థానం గలది. ప్రాచీన శిలాశాసనాలలో (ఓం) అన్నది కనిపించదు. బదులుగా ఒక గోళాకార ( ) ఆకారంలో ఉంటుంది.


సంత్ జ్ఞానేశ్వర్ గారు చాలా సరళంగా చెప్పారు:

గణేష్ ఉత్సవంలో ఇంట్లో గణేష్ విగ్రహానికి పూలమాల అర్పిస్తున్న సద్గురు శ్రీ అనిరుద్ధ బాపు

“ఓం నమోజీ ఆద్య। వేద ప్రతిపాద్య।

జయ జయ స్వసంవేద్య। ఆత్మరూపా॥”

ఈ విధంగా, అతి స్పష్టమైన మరియు సరళమైన పదాలలో ఈ గణేశుడు, ఈ సృష్టిలోని ప్రథమ అభివ్యక్తి అయిన "ఓంకార" ధ్వనినే తన స్వరూపంగా స్వీకరించాడు. అందువల్లే ఆయనను స్వసంవేద్యుడు అని అంటారు

శ్రీ గణపతి అథర్వశీర్ష అంటే శ్రీమహాగణపతి యొక్క జన్మరహస్యం, అతని తత్త్వవైభవం, అతని ఆధ్యాత్మిక స్థితి ఈ అన్నిటికీ సూటిగా, స్పష్టంగా, అత్యున్నతంగా ఇచ్చిన శాస్త్రీయ స్పష్టీకరణ. "థర్వ" అంటే చంచలత, కలత. ఈ కలతను తొలగించేది అథర్వస్తోత్రం. అథర్వశీర్ష అంటే అన్ని మంత్రాలకు తల, మస్తిష్కం. అందుకే మహాగణపతిని మంత్రాల అధిపతిగా పూజిస్తారు.

అందుకే పార్వతీదేవికి తన కుమారుడైన గణపతి మీద అపారమైన ప్రేమ ఉంది. అనేక కథలు ఈ ప్రేమను చాటి చెబుతాయి. "ఓం" అనేది తప్పు పనికి సహాయం చేయదు. అది ఎప్పుడూ ధర్మానికి మాత్రమే బలం ఇస్తుంది. అందుకే, ఈ గజవదనుడు, మంగళమూర్తి అయిన మహాగణపతిని వందనం చేయకుండా ఏ మానవ కార్యమూ శుభంగా ప్రారంభమయ్యే అవకాశమే లేదు.